Сіла – агнём, лютасць – крывёй.
Вочы Ваўка скрозь прыцемкі елак
Прагнуць насыціць мэтай сваёй
Целы духаў русых дзевак.
Пад шум бяроз лістоты белых
Лес нараджаў сыноў сваіх,
Дажджом навальніц Перуновых,
Каранямі дубоў векавых.
Месяц грозны асвятляе твар,
Вочы, як полымя, яскрава гараць;
Цёмны гушчар – сыноў уладар.
Бацька – Лес, Маці – Зямля...
Яны там, дзе непралазныя нетры,
Звярыны статак, моц Вялеса.
Дужыя целам, ганарлівыя духам;
Кроўнае брацтва – Дзеці Лесу!
Дзеці Лесу – брат за брата,
Статак сілы векавых дубоў.
Дзеці Лесу – закон Праві,
Зорны Свет вялікіх Багоў.
Мы пойдзем у непралазныя нетры
Ды памрэм на руках дзікага Лесу,
Зарасцем імхом і лісцем,
Забярэ нас Пекла...
Месяц грозны асвятляе наш твар,
Вочы, як полымя, яскрава гараць;
Цёмны гушчар – наш уладар.
Бацька – Лес, Маці – Зямля!
